Αναδημοσιεύουμε από etoliko artis (http://etolikoartis.blogspot.gr)
Το ταξίδι της παράστασης μας δεν τελείωσε ακόμη - οι προτάσεις είναι ήδη πολλές για την "επίσκεψη" του "Λεπρέντη" σε άλλους τόπους...
Τα θεατρικά μαθήματα που ξεκίνησαν φέτος στο Θεατρικό Τμήμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Αιτωλικού έδωσαν αποτέλεσμα. Η εφαρμογή τους στις πρόβες της φετινής χειμωνιάτικης παράστασης, έδωσαν αυτό που όλοι περίμεναν! Μια θεατρική παράσταση με ουσία, μια παράσταση με χαρακτήρα!
Μετά την πρώτη παράσταση των παιδιών, που αποτελούνταν από μαθητές των Δημοτικών Σχολείων και του Γυμνασίου Αιτωλικού, παιδιά που βιώσανε και αγαπήσανε μια νέα δράση και που πραγματικά αφιέρωσαν τη ψυχή τους συμμετέχοντας στο νέο τμήμα της Παιδικής Θεατρικής Σκηνής, του Π.Μ. Συλλόγου Αιτωλικού, διαμορφώνεται πλέον θεατρική συνείδηση. 'Ολα αυτά τα παιδιά, δεν πέρασαν απλά τον χρόνο τους χωρίς να ξέρουν ότι αυτό που βιώνουν λέγεταιθεατρική συνεργασία και ομαδική θεατρική εμπειρία. Ξέρουν ότι συμμετέχουν σε μια θεατρική ομάδα. Γνωρίζουν ότι κάθε βδομάδα έχουν ραντεβού στο θεατρικό τους "παιχνίδι". Λειτουργούν και συμμετέχουν σε κάτι που γνωρίζουν γιατί τοδιδάσκονται και τους αρέσει. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή πλησιάζουν τα 40 άτομα - μαθητές των δημοτικών σχολείων και του Γυμνασίου της πόλης μας! Αυτό αποδεικνύει ότι τίποτε δεν σταματάει...
Εχω επίσης την άποψη ότι όταν σκέφτεσαι να κάνεις κάτι με συλλογική συνείδηση, είναι το πρώτο βήμα για μια συγκεκριμένη δράση που δεν θα σε απαγοητεύσει. Το δεύτερο είναι η αμφίδρομη επικοινωνία όλων όσων συμμετέχουν. Η δράση τότε γίνεται πιο εύκολα πράξη. Πράξη ουσίας, πράξη συλλογική, πράξη που στοχεύει στον κοινό στόχο. Η ακηδεμόνευτη δράση είναι το καλύτερο αντίδοτο στην όποια απογοήτευση και έχει αποτέλεσμα με ουσία. Η απογοήτευση που έρχεται από μονάδες, δεν μετριέται σε ποσότητα. Σε μια κουβέντα που είχα με μερικούς φίλους, συμφωνήσαμε πως είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίσεις ένα πράγμα μαύρο από το να διακρίνεις τη συγκεκριμένη απόχρωση του κόκκινου, του μπλε ή του πράσινου που είναι το πραγματικό χρώμα ενός αντικειμένου. Είναι πιο εύκολο να αποφασίσεις ότι κάποιος δεν αξίζει τίποτα - με έναν εγωιστικό και απόλυτο τρόπο - παρά να αξιολογήσεις όλα τα δεδομένα που θα σε αναγκάσουν ίσως να τροποποιήσεις την γνώμη σου. Μερικοί επιλέγουν να τα βλέπουν όλα μαύρα. Είναι μια σεβαστή επιλογή ή τουλάχιστον υπάρχει και αυτή η επιλογή...Ας είναι κι έτσι.
Καμία παράσταση δεν μπορει να κριθεί από τους συντελεστές της με υποκειμενική και αυτάρεσκη διάθεση. Αντικειμενικά όμως η συγκεκριμένη παράσταση εισέπραξε τα καλύτερα. Από ένα "δύσκολο"κοινό που ήρθε από το Αγρίνιο, την Πάτρα, την Ναύπακτο, απο το Μεσολόγγι, το Αίγιο, την Αμφιλοχία και την Λευκάδα. Οι ηθοποιοί πειραματίστηκαν, ξεκινώντας από την ισχυρή ανάγκη να εκφράσουν κάτι. Πάρτε παράδειγμα την παντομίμα: το μόνο που ίσχυσε είναι η κίνηση του κυρίως κορμού. Καμία ρεαλιστική επαφή δεν επιτρέπονταν, κι ωστόσο το παιχνίδι πρέπει να διεξαχθεί φυσικά και συναισθηματικά... Αυτός ήταν ένας αγώνας για μια αληθινή έκφραση - για όλους όσους συμμετείχαν, για όλους τους ηθοποιούς! Τα παιδιά ανακάλυψαν πως για να μεταδώσουν αυτό που υποδύονταν χρειαζόνταν συγκέντρωση, χρειαζόνταν θέληση. Χρειαζόνταν να συγκεντρώσουν όλα τα συναισθηματικά τους αποθέματα. Χρειαζόνταν το σθένος, χρειαζόνταν καθαρή σκέψη. Όλα αυτά βέβαια χρειαζόνταν κι αυτό που ονομάζουμε "φόρμα - ύφος". Η Φόρμα, έγινε ο ανακλαστήρας και ο συσσωρευτής της κινήσής τους. Αυτό λοιπόν στο θέατρο, πραγματικά ονομάζεται "πράξη".
Ο "Λεπρέντης" άλλωστε, χρειάστηκε τόσα άτομα όσα ακριβώς αναφέρονταν στο σενάριο. Τα άτομα που υπήρξαν στη σκηνή ήταν τόσα, όσα ο συγγραφέας του έργου όταν το έγραψε χρειάστηκε. Καμία προσθήκη, καμία προσαρμογή, καμία αναγκαιότητα σε ένα πολυπληθές, επιβεβλημένο σχήμα...
Όλα, ξεκίνησαν με την απαραίτητη και απαιτητική ανάλυση του έργου . Η διδασκαλία αυτής της ανάλυσης, καθόρισε την καθαρή και αυστηρή γνώση του έργου, πάνω στο οποίο θα δημιουργούσαν όλα τα άτομα που συμμετείχαν.
Από την αρχή, όλες οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν σε αυτό, στο ύφος και στην έκφραση του κάθε χαρακτήρα. Δεν αφέθηκαν τα παιδιά που συμμετέχουν, να μάθουνε απλά τα λόγια και μετά βλέπουμε... Οι πρόβεςαπαιτούσαν την παρουσία όλων όσων θα λειτουργούσαν υποκριτικά. Μόνο έτσι θα μπορούσε να επιτευχθεί το προσδόκιμο αποτέλεσμα. Σε αυτό πραγματικά όλοι πάντα ήταν συνειδητά παρόντες. Γνώριζαν ότι συμμετέχουν σε μια διαδικασία, που απαιτεί την φυσική παρουσία τους. Οι αυτοσχεδιασμοί και το θεατρικό παιχνίδι που είχε προηγηθεί, αποσκοπούσε σε αυτό ακριβώς, να λειτουργούν τα πάντα σαν "κλειδιά" που θα ανοίξουν τον θεατρικό χαρακτήρα τους. Συμπέρασμα: μπορεί κάποιος να ερμηνεύει ό,τι δεν καταλαβαίνει;Σημαντικό, πολύ σημαντικό... Έπρεπε αυτό λοιπόν να προβλεφθεί από την αρχή.
Στον "Λεπρέντη" ξεκίνησε μια ουσιαστική προσέγγιση στη διανομή των ρόλων. Αρκετά άτομα που ήδη είχαν συμμετοχή σε προηγούμενες παραστάσεις, άμεσα και χωρίς δεύτερη σκέψη δήλωσαν ότι επιθυμούν να δοθεί η ευκαιρία στα πολλά και νέα πρόσωπα που εντάχθηκαν στην Ομάδα, να νοιώσουν την θεατρική εμπειρία. Όσοι δεν ζήτησαν μέσα από την μέχρι τώρα ερασιτεχνική θεατρική τους πορεία να αποκτήσουν υπόσταση και πρώτο όνομα, γιατί απλά όλοι τους με κάτι ασχολούνται - δεν είναι το επάγγελμά τους η θεατρική ενασχόληση και τουλάχιστον στην αιτωλικιώτικη κοινωνία δεν έπιζητούν να αποδείξουν ποιοί είναι - έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο, ότι κάποια κατασκευασμένα ιδεολογήματα όσων έχουν ξεχάσει την ύπαρξη της λέξης αυτοκριτική, όχι μόνο δεν ισχύουν αλλά αντιθέτως, προσεγγίζουν τα όρια μιας εγωιστικής πρόσεγγισης. ...Κάποιοι "τεχνηέντως" λείπουν πλέον από το κάδρο και δυστυχώς προβάλλουν τις δικές τους εγωιστικές συμπεριφορές στους άλλους.
Υπάρχει λοιπόν μια σημαντική παράμετρος. Τα νέα αυτά άτομα προσήλθαν στο κάλεσμα της Θεατρικής Ομάδας του Πολιτιστικού Συλλόγου με τη θέλησή τους, συνειδητά, επιλέγοντας να απασχολήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους, πρώτα-πρώτα με την θεατρική αγωγή και κατά δεύτερον με την ερασιτεχνική θεατρική εμπειρία. Δεν υπήρξε καμία "οντισιόν" για να δει κάποιος αν κάνουν ή αν δεν κάνουν, να αποριφθούν ή να γίνουν δεκτοί. Πως θα μπορούσε άλλωστε... Για την Θεατρολόγο μας, καθένα από αυτά τα παιδιά, αλλά και όλα τα 35 περίπου άτομα που συνδημιουργούμε, κάθε εν δυνάμει ερασιτέχνης ηθοποιός, ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση. Κάθησε και γνώρισε τον καθένα με ειλικρινή διάθεση, συνομίλησε μαζί του, γνώρισε τον άνθρωπο που περιμένει να πάρει απ' αυτόν και βέβαια να δώσει. Αυτό θα μου πείτε, πρέπει να γίνεται πάντα. Αντίκρυ στον ερμηνευτή, η τέχνη του σκηνοθέτη είναι τέχνη υποβολής. Δεν επιβάλλει, υποβάλλει. Η ψυχή του ηθοποιού δεν είναι κούφια λέξη. Το κάθε έργο έχει ανάγκη την ψυχή του ηθοποιού.
Η επιλογή του τελικού έργου λοιπόν, έγινε με συλλογική και δημοκρατική διαδικασία. Αυτό έδειξε πραγματικά από την αρχή το καλό κλίμα που δημιουργήθηκε μεταξύ των παιδιών - κάτι που συνεχίζεται ως τώρα. Όλες οι προτάσεις έγιναν από τα ίδια τα άτομα που συμμετείχανν και με την αναλυτική γνωριμία-προσέγγιση του κάθε έργου από την καθηγήτριά μας. Υπήρξαν προτάσεις για όλα τα δραματικά είδη. Κέρδισε η αμεσότητα και η επίκαιρη ματιά ενός έργου που "κοιμόνταν" στα συρτάρια της νεοελληνικής θεατρικής γραμματείας και που πρωτοπαίχθηκε μετά από 100 χρόνια από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, και από πολλά περιφερειακά δημοτικά θέατρα. Eίναι ένα έργο που έχει λίγες αλλά ουσιώδεις απαιτήσεις. Ζητάει να: "...περιοριστούν όλα τα εκφραστικά μέσα που είναι εξωτερικά στους καθαρούς και σπαρτιάτικους κανόνες της σκηνής και ν' απλοποιηθεί το θέαμα ως την έκφραση του κορμιού και της ψυχής του ηθοποιού."
Γιατί λοιπόν ο "Λεπρέντης"; Σημειώνει η σκηνοθέτις του ΚΘΒΕ Έρση Βασιλικώτη: " Ο "Λεπρέντης" είναι ένα έργο ποιητικό που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ηθογραφία. Όλο το κείμενό του είναι μια μουσική. Και φθάνει στην τόλμη του παραλόγου που καμιά ηθογραφία δεν έχει και που χαρακτηρίζει μόνο τα μεγάλα έργα, όσα έχουν μείνει στην ιστορία του Θεάτρου. Είναι ένα τολμηρό παραμύθι και όχι μια μίζερη απεικόνιση της αλήθειας."
Η ίδια η σκηνοθέτις σε μια συνέντευξή της για την παράσταση λέγει: "...ξέρεις πως νοιώθει ένας ηθοποιός πάνω στο σανίδι και κυρίως ξέρεις πως να του συμπεριφερθείς πάνω στην πρόβα, που είναι το πιο ευαίσθητο σημείο της όλης δουλειάς. Ο ηθοποιός είναι για μένα σαν ένας δημιουργός. Για να μπορέσει να δώσει αυτό που έχει μέσα του πρέπει να νοιώσει ασφάλεια, σιγουριά και την αγάπη αυτού που έχει απέναντί του. Και κυρίως πρέπει να νοιώθει τεράστια ελευθερία. Είναι θλιβερό το θέαμα των ηθοποιών με στραγγαλισμένη την ευαισθησία από τον σκηνοθέτη. Θέατρο για μένα είναι ο ηθοποιός. Στις παραστάσεις μου τα πάντα συγκλίνουν στο να τον βοηθήσουν και να τον προβάλλουν. Ακόμα και τα σκηνικά, τα κοστούμια και τα φώτα."
«Ο Λεπρέντης» είναι μια κωμωδία που, όπως ο Κώστας Γεωργουσόπουλοςέχει γράψει, «ξεσκεπάζει την ανηθικότητα του πλούτου σχετικά με τα ερωτικά. Ο πλούσιος Έλληνας που επέστρεψε μετά την Επανάσταση (εν ασφαλεία πια) αφού στέγνωσε τα εμπορεία της Ευρώπης φτιάχνοντας το μπαγιόκο του, στερημένος από ερωτική εμπειρία αγοράζει νεαρά κορίτσια, παζαρεύει τον έρωτα, και τον γάμο, ποντάροντας στη φτώχεια, στη στέρηση και στην ορφάνια».
Για τη μουσική του ταλαντούχου Γρηγόρη Ευαγγελινού:
Ο Γρηγόρης διάβασε το κείμενο, συνομίλησε με τη Διονυσία και παρακολούθησε τις πρόβες - υποκλινόμαστε λοιπόν στην υπέροχη και πραγματικά "διακριτική" μουσική του επένδυση!
Ο Γρηγόρης συνέθεσε έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του! Και πέτυχε....
Παραθέτω τις δουλειές σχετικά με τον "Λεπρέντη" σημαντικών συνθετών - όλοι χρησιμοποίησαν τζουρά, λαούτο, ακορντεόν ακόμα και μπουζούκι για τις αντίστοιχες παραστάσεις που συνέθεσαν μουσική:
2006 ARCADIA - ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ. "Ο Λεπρέντης" του Μιχάλη Χουρμούζη. Μουσική για την ομώνυμη θεατρική παράσταση του Θεάτρου Νοτίου Αιγαίου και τραγούδια σε στίχους του Γιώργου Χριστοφιλάκη
«Ο Λεπρέντης» του Μιχαήλ Χουρμούζη (1988), σε σκηνοθεσία Βασίλη Κυρίτση.Μουσική Θανάση Γκαϊφύλλια και στίχους τραγουδιών Μιχάλη Γκανά, με τους Δημήτρης Αστεριάδης, Κώστας Λειβαδίτης, Φραντζέσκα Αλεξάνδρου, Άννα Μιχαήλου, Γρηγόρης Βαρώσης, Βάσω Μεριδιώτου, Θανάσης Κατσίκας, Νανά Κουμίδου, Ζωή Βουδούρη, Αντώνης Κουτσελίνης, Χρήστος Δίπλας, Νίκος Σταυρακούδης, Γεωργία Γεμενετζή.
Ηχολήπτες: Γιώργος Καριώτης και Φραγκίσκος Σοφτάς και έπαιξαν οι μουσικοί: Γιώργος Ανδρέου (σάμπλερ), Στέλιος Βαμβακάρης (μπουζούκι, τζουρά) και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας (κιθάρα).
Και βέβαια καταγράφεται και η υπέροχη μουσική σ΄θνθεση του Δήμου Μούτση για το ΚΘΒΕ.
"...Τολμησέ το, δίκαιοι πάλι θα φανούμε"
"Φιλοκτήτης", Σοφοκλής.
Όλοι μαζί...
Τα θεατρικά μαθήματα που ξεκίνησαν φέτος στο Θεατρικό Τμήμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Αιτωλικού έδωσαν αποτέλεσμα. Η εφαρμογή τους στις πρόβες της φετινής χειμωνιάτικης παράστασης, έδωσαν αυτό που όλοι περίμεναν! Μια θεατρική παράσταση με ουσία, μια παράσταση με χαρακτήρα!
Μετά την πρώτη παράσταση των παιδιών, που αποτελούνταν από μαθητές των Δημοτικών Σχολείων και του Γυμνασίου Αιτωλικού, παιδιά που βιώσανε και αγαπήσανε μια νέα δράση και που πραγματικά αφιέρωσαν τη ψυχή τους συμμετέχοντας στο νέο τμήμα της Παιδικής Θεατρικής Σκηνής, του Π.Μ. Συλλόγου Αιτωλικού, διαμορφώνεται πλέον θεατρική συνείδηση. 'Ολα αυτά τα παιδιά, δεν πέρασαν απλά τον χρόνο τους χωρίς να ξέρουν ότι αυτό που βιώνουν λέγεταιθεατρική συνεργασία και ομαδική θεατρική εμπειρία. Ξέρουν ότι συμμετέχουν σε μια θεατρική ομάδα. Γνωρίζουν ότι κάθε βδομάδα έχουν ραντεβού στο θεατρικό τους "παιχνίδι". Λειτουργούν και συμμετέχουν σε κάτι που γνωρίζουν γιατί τοδιδάσκονται και τους αρέσει. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή πλησιάζουν τα 40 άτομα - μαθητές των δημοτικών σχολείων και του Γυμνασίου της πόλης μας! Αυτό αποδεικνύει ότι τίποτε δεν σταματάει...
Εχω επίσης την άποψη ότι όταν σκέφτεσαι να κάνεις κάτι με συλλογική συνείδηση, είναι το πρώτο βήμα για μια συγκεκριμένη δράση που δεν θα σε απαγοητεύσει. Το δεύτερο είναι η αμφίδρομη επικοινωνία όλων όσων συμμετέχουν. Η δράση τότε γίνεται πιο εύκολα πράξη. Πράξη ουσίας, πράξη συλλογική, πράξη που στοχεύει στον κοινό στόχο. Η ακηδεμόνευτη δράση είναι το καλύτερο αντίδοτο στην όποια απογοήτευση και έχει αποτέλεσμα με ουσία. Η απογοήτευση που έρχεται από μονάδες, δεν μετριέται σε ποσότητα. Σε μια κουβέντα που είχα με μερικούς φίλους, συμφωνήσαμε πως είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίσεις ένα πράγμα μαύρο από το να διακρίνεις τη συγκεκριμένη απόχρωση του κόκκινου, του μπλε ή του πράσινου που είναι το πραγματικό χρώμα ενός αντικειμένου. Είναι πιο εύκολο να αποφασίσεις ότι κάποιος δεν αξίζει τίποτα - με έναν εγωιστικό και απόλυτο τρόπο - παρά να αξιολογήσεις όλα τα δεδομένα που θα σε αναγκάσουν ίσως να τροποποιήσεις την γνώμη σου. Μερικοί επιλέγουν να τα βλέπουν όλα μαύρα. Είναι μια σεβαστή επιλογή ή τουλάχιστον υπάρχει και αυτή η επιλογή...Ας είναι κι έτσι.
Καμία παράσταση δεν μπορει να κριθεί από τους συντελεστές της με υποκειμενική και αυτάρεσκη διάθεση. Αντικειμενικά όμως η συγκεκριμένη παράσταση εισέπραξε τα καλύτερα. Από ένα "δύσκολο"κοινό που ήρθε από το Αγρίνιο, την Πάτρα, την Ναύπακτο, απο το Μεσολόγγι, το Αίγιο, την Αμφιλοχία και την Λευκάδα. Οι ηθοποιοί πειραματίστηκαν, ξεκινώντας από την ισχυρή ανάγκη να εκφράσουν κάτι. Πάρτε παράδειγμα την παντομίμα: το μόνο που ίσχυσε είναι η κίνηση του κυρίως κορμού. Καμία ρεαλιστική επαφή δεν επιτρέπονταν, κι ωστόσο το παιχνίδι πρέπει να διεξαχθεί φυσικά και συναισθηματικά... Αυτός ήταν ένας αγώνας για μια αληθινή έκφραση - για όλους όσους συμμετείχαν, για όλους τους ηθοποιούς! Τα παιδιά ανακάλυψαν πως για να μεταδώσουν αυτό που υποδύονταν χρειαζόνταν συγκέντρωση, χρειαζόνταν θέληση. Χρειαζόνταν να συγκεντρώσουν όλα τα συναισθηματικά τους αποθέματα. Χρειαζόνταν το σθένος, χρειαζόνταν καθαρή σκέψη. Όλα αυτά βέβαια χρειαζόνταν κι αυτό που ονομάζουμε "φόρμα - ύφος". Η Φόρμα, έγινε ο ανακλαστήρας και ο συσσωρευτής της κινήσής τους. Αυτό λοιπόν στο θέατρο, πραγματικά ονομάζεται "πράξη".
Ο "Λεπρέντης" άλλωστε, χρειάστηκε τόσα άτομα όσα ακριβώς αναφέρονταν στο σενάριο. Τα άτομα που υπήρξαν στη σκηνή ήταν τόσα, όσα ο συγγραφέας του έργου όταν το έγραψε χρειάστηκε. Καμία προσθήκη, καμία προσαρμογή, καμία αναγκαιότητα σε ένα πολυπληθές, επιβεβλημένο σχήμα...
Όλα, ξεκίνησαν με την απαραίτητη και απαιτητική ανάλυση του έργου . Η διδασκαλία αυτής της ανάλυσης, καθόρισε την καθαρή και αυστηρή γνώση του έργου, πάνω στο οποίο θα δημιουργούσαν όλα τα άτομα που συμμετείχαν.
Από την αρχή, όλες οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν σε αυτό, στο ύφος και στην έκφραση του κάθε χαρακτήρα. Δεν αφέθηκαν τα παιδιά που συμμετέχουν, να μάθουνε απλά τα λόγια και μετά βλέπουμε... Οι πρόβεςαπαιτούσαν την παρουσία όλων όσων θα λειτουργούσαν υποκριτικά. Μόνο έτσι θα μπορούσε να επιτευχθεί το προσδόκιμο αποτέλεσμα. Σε αυτό πραγματικά όλοι πάντα ήταν συνειδητά παρόντες. Γνώριζαν ότι συμμετέχουν σε μια διαδικασία, που απαιτεί την φυσική παρουσία τους. Οι αυτοσχεδιασμοί και το θεατρικό παιχνίδι που είχε προηγηθεί, αποσκοπούσε σε αυτό ακριβώς, να λειτουργούν τα πάντα σαν "κλειδιά" που θα ανοίξουν τον θεατρικό χαρακτήρα τους. Συμπέρασμα: μπορεί κάποιος να ερμηνεύει ό,τι δεν καταλαβαίνει;Σημαντικό, πολύ σημαντικό... Έπρεπε αυτό λοιπόν να προβλεφθεί από την αρχή.
Στον "Λεπρέντη" ξεκίνησε μια ουσιαστική προσέγγιση στη διανομή των ρόλων. Αρκετά άτομα που ήδη είχαν συμμετοχή σε προηγούμενες παραστάσεις, άμεσα και χωρίς δεύτερη σκέψη δήλωσαν ότι επιθυμούν να δοθεί η ευκαιρία στα πολλά και νέα πρόσωπα που εντάχθηκαν στην Ομάδα, να νοιώσουν την θεατρική εμπειρία. Όσοι δεν ζήτησαν μέσα από την μέχρι τώρα ερασιτεχνική θεατρική τους πορεία να αποκτήσουν υπόσταση και πρώτο όνομα, γιατί απλά όλοι τους με κάτι ασχολούνται - δεν είναι το επάγγελμά τους η θεατρική ενασχόληση και τουλάχιστον στην αιτωλικιώτικη κοινωνία δεν έπιζητούν να αποδείξουν ποιοί είναι - έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο, ότι κάποια κατασκευασμένα ιδεολογήματα όσων έχουν ξεχάσει την ύπαρξη της λέξης αυτοκριτική, όχι μόνο δεν ισχύουν αλλά αντιθέτως, προσεγγίζουν τα όρια μιας εγωιστικής πρόσεγγισης. ...Κάποιοι "τεχνηέντως" λείπουν πλέον από το κάδρο και δυστυχώς προβάλλουν τις δικές τους εγωιστικές συμπεριφορές στους άλλους.
Υπάρχει λοιπόν μια σημαντική παράμετρος. Τα νέα αυτά άτομα προσήλθαν στο κάλεσμα της Θεατρικής Ομάδας του Πολιτιστικού Συλλόγου με τη θέλησή τους, συνειδητά, επιλέγοντας να απασχολήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους, πρώτα-πρώτα με την θεατρική αγωγή και κατά δεύτερον με την ερασιτεχνική θεατρική εμπειρία. Δεν υπήρξε καμία "οντισιόν" για να δει κάποιος αν κάνουν ή αν δεν κάνουν, να αποριφθούν ή να γίνουν δεκτοί. Πως θα μπορούσε άλλωστε... Για την Θεατρολόγο μας, καθένα από αυτά τα παιδιά, αλλά και όλα τα 35 περίπου άτομα που συνδημιουργούμε, κάθε εν δυνάμει ερασιτέχνης ηθοποιός, ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση. Κάθησε και γνώρισε τον καθένα με ειλικρινή διάθεση, συνομίλησε μαζί του, γνώρισε τον άνθρωπο που περιμένει να πάρει απ' αυτόν και βέβαια να δώσει. Αυτό θα μου πείτε, πρέπει να γίνεται πάντα. Αντίκρυ στον ερμηνευτή, η τέχνη του σκηνοθέτη είναι τέχνη υποβολής. Δεν επιβάλλει, υποβάλλει. Η ψυχή του ηθοποιού δεν είναι κούφια λέξη. Το κάθε έργο έχει ανάγκη την ψυχή του ηθοποιού.
Η επιλογή του τελικού έργου λοιπόν, έγινε με συλλογική και δημοκρατική διαδικασία. Αυτό έδειξε πραγματικά από την αρχή το καλό κλίμα που δημιουργήθηκε μεταξύ των παιδιών - κάτι που συνεχίζεται ως τώρα. Όλες οι προτάσεις έγιναν από τα ίδια τα άτομα που συμμετείχανν και με την αναλυτική γνωριμία-προσέγγιση του κάθε έργου από την καθηγήτριά μας. Υπήρξαν προτάσεις για όλα τα δραματικά είδη. Κέρδισε η αμεσότητα και η επίκαιρη ματιά ενός έργου που "κοιμόνταν" στα συρτάρια της νεοελληνικής θεατρικής γραμματείας και που πρωτοπαίχθηκε μετά από 100 χρόνια από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, και από πολλά περιφερειακά δημοτικά θέατρα. Eίναι ένα έργο που έχει λίγες αλλά ουσιώδεις απαιτήσεις. Ζητάει να: "...περιοριστούν όλα τα εκφραστικά μέσα που είναι εξωτερικά στους καθαρούς και σπαρτιάτικους κανόνες της σκηνής και ν' απλοποιηθεί το θέαμα ως την έκφραση του κορμιού και της ψυχής του ηθοποιού."
Γιατί λοιπόν ο "Λεπρέντης"; Σημειώνει η σκηνοθέτις του ΚΘΒΕ Έρση Βασιλικώτη: " Ο "Λεπρέντης" είναι ένα έργο ποιητικό που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ηθογραφία. Όλο το κείμενό του είναι μια μουσική. Και φθάνει στην τόλμη του παραλόγου που καμιά ηθογραφία δεν έχει και που χαρακτηρίζει μόνο τα μεγάλα έργα, όσα έχουν μείνει στην ιστορία του Θεάτρου. Είναι ένα τολμηρό παραμύθι και όχι μια μίζερη απεικόνιση της αλήθειας."
Η ίδια η σκηνοθέτις σε μια συνέντευξή της για την παράσταση λέγει: "...ξέρεις πως νοιώθει ένας ηθοποιός πάνω στο σανίδι και κυρίως ξέρεις πως να του συμπεριφερθείς πάνω στην πρόβα, που είναι το πιο ευαίσθητο σημείο της όλης δουλειάς. Ο ηθοποιός είναι για μένα σαν ένας δημιουργός. Για να μπορέσει να δώσει αυτό που έχει μέσα του πρέπει να νοιώσει ασφάλεια, σιγουριά και την αγάπη αυτού που έχει απέναντί του. Και κυρίως πρέπει να νοιώθει τεράστια ελευθερία. Είναι θλιβερό το θέαμα των ηθοποιών με στραγγαλισμένη την ευαισθησία από τον σκηνοθέτη. Θέατρο για μένα είναι ο ηθοποιός. Στις παραστάσεις μου τα πάντα συγκλίνουν στο να τον βοηθήσουν και να τον προβάλλουν. Ακόμα και τα σκηνικά, τα κοστούμια και τα φώτα."
«Ο Λεπρέντης» είναι μια κωμωδία που, όπως ο Κώστας Γεωργουσόπουλοςέχει γράψει, «ξεσκεπάζει την ανηθικότητα του πλούτου σχετικά με τα ερωτικά. Ο πλούσιος Έλληνας που επέστρεψε μετά την Επανάσταση (εν ασφαλεία πια) αφού στέγνωσε τα εμπορεία της Ευρώπης φτιάχνοντας το μπαγιόκο του, στερημένος από ερωτική εμπειρία αγοράζει νεαρά κορίτσια, παζαρεύει τον έρωτα, και τον γάμο, ποντάροντας στη φτώχεια, στη στέρηση και στην ορφάνια».
Για τη μουσική του ταλαντούχου Γρηγόρη Ευαγγελινού:
Ο Γρηγόρης διάβασε το κείμενο, συνομίλησε με τη Διονυσία και παρακολούθησε τις πρόβες - υποκλινόμαστε λοιπόν στην υπέροχη και πραγματικά "διακριτική" μουσική του επένδυση!
Ο Γρηγόρης συνέθεσε έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του! Και πέτυχε....
Παραθέτω τις δουλειές σχετικά με τον "Λεπρέντη" σημαντικών συνθετών - όλοι χρησιμοποίησαν τζουρά, λαούτο, ακορντεόν ακόμα και μπουζούκι για τις αντίστοιχες παραστάσεις που συνέθεσαν μουσική:
2006 ARCADIA - ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ. "Ο Λεπρέντης" του Μιχάλη Χουρμούζη. Μουσική για την ομώνυμη θεατρική παράσταση του Θεάτρου Νοτίου Αιγαίου και τραγούδια σε στίχους του Γιώργου Χριστοφιλάκη
«Ο Λεπρέντης» του Μιχαήλ Χουρμούζη (1988), σε σκηνοθεσία Βασίλη Κυρίτση.Μουσική Θανάση Γκαϊφύλλια και στίχους τραγουδιών Μιχάλη Γκανά, με τους Δημήτρης Αστεριάδης, Κώστας Λειβαδίτης, Φραντζέσκα Αλεξάνδρου, Άννα Μιχαήλου, Γρηγόρης Βαρώσης, Βάσω Μεριδιώτου, Θανάσης Κατσίκας, Νανά Κουμίδου, Ζωή Βουδούρη, Αντώνης Κουτσελίνης, Χρήστος Δίπλας, Νίκος Σταυρακούδης, Γεωργία Γεμενετζή.
Ηχολήπτες: Γιώργος Καριώτης και Φραγκίσκος Σοφτάς και έπαιξαν οι μουσικοί: Γιώργος Ανδρέου (σάμπλερ), Στέλιος Βαμβακάρης (μπουζούκι, τζουρά) και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας (κιθάρα).
Και βέβαια καταγράφεται και η υπέροχη μουσική σ΄θνθεση του Δήμου Μούτση για το ΚΘΒΕ.
"...Τολμησέ το, δίκαιοι πάλι θα φανούμε"
"Φιλοκτήτης", Σοφοκλής.
Όλοι μαζί...
RSS Feed
